Wat begon als een kleine verkoudheid waarmee ik uiteindelijk toch een hele week ben gaan werken, legde gisteren ineens mijn stembanden plat. En geloof me, als ik zeg plat, dan méén ik ook écht plat. Nada, nougabolle, niks, geen woord krijg ik nog gezegd. Héél zacht fluisteren kan nog net maar is eigenlijk op doktersbevel verboden.
Nog maar eens een bewijs voor koppigaards als ik, dat je op tijd en stond wel degelijk beter een dag of twee thuis blijft vooraleer je de hele week wordt ziekgeschreven met sinusitis en de complicaties daarvan.
Nu, het zij zo. Met een antibioticum, straffe neusspray en drie keer per dag één of ander door de alchemist/apotheker van dienst ter plaatse gebrouwen goedje op de ouderwetse manier laten verdampen en inhaleren met de handdoek over je hoofd – fantastisch zicht trouwens – zou er volgende week weer geluid bij moeten zijn.
Voorwaarde is wel dat ik zeker een volledige week uit de airco blijf wegens te droge lucht voor het stemmetje. Sorry chef!
Ruben kan er een beetje té goed om lachen als je ’t mij vraagt en zelfs de dokter van wacht was zo vriendeijk me erop te wijzen dat man/vriendlief me nu gerust op de kast kon jagen zonder tegengeluid. Pfff… wat zijn mannen toch sadisten!
nu heb je tijd genoeg om op een heus wraakplan te sudderen 😉